Vorige week overleed Johan Cruijff. Hij werd door velen ‘het orakel’ genoemd, door zijn onnavolgbare anekdotes en kijk op de wereld. Ik luisterde naar Peter Heerschop op de radio waarin hij sprak over Johan. Hij had als 8 jarig jochie een poster van Cruijff boven zijn bed hangen en had die tot op de dag van vandaag in zijn werkkamer. Hij had het over de leegte die hij nu voelde, en zich tegelijk zo rijk voelde dat hij Johan jarenlang in zijn hart heeft meegedragen als bron van kracht. En dat dat niet eindigt met de dood van hem, maar juist verder leeft als nooit tevoren. Het raakte me. Ik had ooit als 8 jarig jongetje een foto van Miguel Indurain boven mijn bed, mijn held van het wielrennen. In tegenstelling tot het orakel Cruijff stond hij echter bekend als ‘de zwijger’..

Het ‘echte’ orakel stond vroeger in Delphi. Op de tempels stond destijds gehouwen ‘Gnothi Seauton’: “Ken Uzelve”. Het waren namelijk de oude Grieken die dat op hun tempels zetten, die als belangrijkste stap naar het verwerven van kennis, het verwerven van zelfkennis centraal zetten.

In een prachtig interview met Cruijff zag ik onlangs zijn visionaire gave. Niet als voetballer (daar heb ik geen jota verstand van.. ;), maar als mens en vanuit zijn mensvisie. Hij redeneerde dat een definitie altijd twee betekenissen heeft, anders is het definitief.. Hij gaf als voorbeeld dat in het veld ‘Helpen’ niet altijd betekent dat je naar de persoon in kwestie toe moet. Nee, juist is het vaak beter om weg te bewegen van die persoon, maar er wel altijd te zijn, aldus Cruijff. Maar om dat te realiseren is het onontkoombaar dat je de kennis verwerft om jezelf te kennen. Om vanuit die positie de ander te begrijpen en te helpen.

Ik realiseerde me eens te meer dat het nu (meer dan ooit) van belang is om vanuit wie je zelf bent (waarbij Gnothi Seauton) de ander te helpen, om gezamenlijk als mensheid de wereld tegemoet te treden. Niet langer alleen. Niet langer los van elkaar. Gezamenlijk. De tijd van individualisme en polarisatie ligt ècht achter ons.