DROMEN. DURVEN. DOEN.
Vorig jaar januari zei Joris tegen mij: volgend jaar ben ik deze maand NIET meer in Nederland. Hij was ook behoorlijk wit, niet super energiek en ik vond het niet super in z’n hum. Dus ik zei enigszins achteloos: “Prima liefje, regel maar wat anders en ik ben erbij”. Ja, ik houd ook meer van zon dan van regen maar als het regent dan trek ik mn mooiste bloemetjes laarzen& hippe regenjekker aan als ik met Willem ga wandelen en binnen doe ik de kachel aan, zet thee en steek extra kaarsen aan.. Echter, zo werkt het niet voor iedereen. Sommige mensen hebben écht last van aanhoudende regen en grijze dagen.
Bij wijze van experiment (Dromen Durven Doen) zitten we deze januari dan ook een maand in Spanje, een mix van family-time&werken. Ingegeven door meer behoefte aan zon in de winter en de daarbij behorende creativiteit en flow. We hebben een Spaans huis (Finca) gehuurd tussen de prachtige sinaasappelgaarden. Al vanaf dag 1 dat we aankwamen zijn zowel Joris als Benjamin helemaal in hun sas; want zon. Zo simpel kan het soms zijn. Ik moest een beetje mijn draai vinden. Ik vind het heerlijk om zoveel buiten te zijn maar ik houd ook van mooie dingen&plekken. Mooi is altijd persoonlijk maar ik vind dit stukje Spanje – gebied onder Alicante – niet bijster inspirerend. Ik houd van de Provence. De lieflijke dorpjes, het afwisselende landschap en de mogelijkheid voor fijne wandelingen. Echter, ik moest ook toegeven dat het weer hier stabieler is dan zuid-Frankrijk in dit jaargetijde en de zee zo dichtbij is ook heerlijk om te bezinnen, na te denken en plannen te maken. Maar toch, ik had niet het verliefde ‘thuis’ gevoel dat ik voel als ik door de Provence rijd. Tot afgelopen week!
Verliefd & neuriën
Onderdeel van onze trip naar Spanje was het bezoeken van een mogelijke locatie voor de Better2Gether Intensives, als uitbreiding op ons portfolio van plekken. Afgelopen week bezochten we een potentiele locatie op 1,5 uu rijden naar het noorden. Tijdens de rit zag ik het landschap veranderen en ik klaarde op. We reden het binnenland in en langzamerhand kwamen er enkele terrassen in het landschap, ik zag wat amandelgaarden in bloei en we kwamen langs kleine pittoreske dorpjes. Nadat we verkeerd waren gereden en over grindpaadjes/kuilen/afgronden naar onze eventuele locatie reden werd mijn humeur steeds beter. Toen we langs een schattig wit klein kerkje reden merkte ik dat ik begon te neuriën. Joris vloekte wat toen hij het gas extra intrapte om over een steile hobbel te gaan. Daarna meteen op de rem want we konden niet zien wat er achter die hobbel was..
Daar lag het! De plek die we zochten. Deze fantastische Finca overtrof al onze verwachtingen, waarschijnlijk ook door de aanrijdroute. Als plekken ‘mooier zijn dan op de foto’ dan weet je dat het goed zit. Het ligt in een amandelvallei en vanuit je bed kijk je dan ook uit over terrassen met amandelbomen en olijfbomen. Het eindpunt waar je naar kijkt is de middellandse zee.. Er is een overdek terras, met haard, waar we onze sessies buiten doen. Binnenkort worden de zonnepanelen aangesloten om het zwembad te verwarmen. Binnen is het zeer stijlvol ingericht en we herkenden onze tafel en stoelen van thuis (!) en de kleuren die zijn gebruikt.. En het toeval wil: het heet Pura Vida. Kortom, dit wordt een van onze
Een verdwaalde kip..
Na een goed gesprek met de eigenaresse van de Finca reden we voldaan naar onze volgende afspraak. Volgens vrienden ‘moesten’ we even langs deze mensen als we toch in de buurt waren. Zij hadden altijd al een droom om met hun drie kinderen een jaar in het buitenland te wonen. Een soort sabbatical, waarbij de oudste twee wel gewoon naar school moesten in Spanje. Waar het bij velen blijft bij dromen hebben zij het gewoon gedaan. Al na een paar maanden dachten ze: waarom zouden we eigenlijk terug gaan? Beiden een achtergrond in de vastgoedwereld en na de ervaring van werken voor Spaanse makelaars dachten ze: dit kunnen we beter. Vervolgens besloten ze samen een makelaarskantoor te beginnen. Als dat geen Dromen Durven Doen is..
Op maandag rond 12 uur kwamen we aan bij hun huis. Je kon zien dat er vooral buiten werd geleefd: een buitenkeuken, wat verdwaalde kinderfietsjes en een vrolijk loslopende kip. Toch was er niemand te zien. Na een belletje bleken ze ons bezoek die dag compleet vergeten en we vroegen dan ook: “komt het wel uit?”. Ja hoor, riepen ze beiden. We hebben vandaag geen afspraken dus ga lekker zitten, wat wil je drinken? Ze vertelden bevlogen over de omgeving waar zij zaten en hun leven met kinderen in het buitenland. Ergens begon er weer wat te kriebelen. Dat relaxte gevoel van het buitenleven, de spontaniteit, de zon. Dat buitenland hè, zouden we tòch niet..?
Je raadt het al wel. Het was een fijne middag. In de zon, met citroenwater (van verse citroenen uit de boom) en uitzicht over wat wijn&amandelgaarden hadden we een bijzondere middag. Onverwachte cadeautjes. Op weg naar huis stopten we nog even aan de kust. We praatten over opties, locaties, plekken, toekomst en dromen. En ondertussen genoten we van wat tapa’s.
TJa, wat zal ik ervan zeggen? Naast mijn liefde voor de Provence blijkt toch ook dit prachtige stuk Spanje (boven Alicante) mijn hart te hebben gestolen.
Adios!
Froukje
